maandag 23 maart 2009
22 maart 2009
HIV-theaterstuk
De eerste voorstelling over HIV ging deze week van start. De try-out vond plaats in een middelbare school. Raar om enkele scholen van binnenin te zien. Erg oud en versleten infrastructuur, weinig didactisch materiaal, bloemengordijnen en –behangpapier. Overal, in elke winkel en alle scholen moet je je jas afgeven aan de vestiaire en is het verplicht je handtas in een locker te stoppen, gratis uiteraard, gewoon voor de veiligheid. En dan staan er nog minstens 2 veiligheidsmensen aan de uitgang. Deze week spelen we de voorstelling in een ander stadje, benieuwd om eens buiten Samara te komen.
Ons theater maakt deel uit van een cultuurcentrum ‘Art Propaganda’. Dit centrum organiseert tal van gratis voorstelling, films, festivals enz. Elke zaterdag kan je een muziekvideo bekijken. Komende zondag is er een masterclass over analoge synthesizers. Ik vind het leuk om rond te hangen in Art Propaganda. Het gebouw is zo oud en gezellig dat het een decorstuk is op zichzelf. Er staan enkele piano’s, er loopt steeds leuke compagnie rond én er is wireless internet.
Lesgeven
Dankzij de universiteit van Samara geraken wij aan een visum. Als tegenprestatie geven alle vrijwilligers enkele uren les. Deze week is het krokusvakantie en wordt er in de scholen voor opvang gezorgd. Kinderen van 8-12 jaar brengen enkele uren met ons door, op een speelse wijze in een andere taal. Morgen leer ik hen ‘Mon coq est mort’ aan. Na de Hongaarse kinderen en de leerlingen van Virgo Sapiens zullen nu ook Russische kinderen “potteke stamp” kennen (klap klap potteke…).
Vrije tijd
De homeparty van Braga&Leonardo was een onverwacht succes. En blijkbaar is het hier niet de gewoonte om na een feestje naar huis te gaan, nee, blijven tot je niet meer kan en dan crashen op de zetel… Gevolg: de middag nadien was nog steeds iedereen aanwezig.Langzaam aan leer ik meer en meer mensen kennen. En alweer merk ik dat zelfs in Rusland de wereld klein is. Wie dacht dat men hier enkel kan uitgaan in discotheken is mis! Vrijdag nam Artur de DJ ons mee naar een breakcore party. Daar zag ik een andere soort jeugd dan in het dagelijkse straatbeeld. Jaja, de reggae scene van Samara … (te bezichtigen bij mijn foto’s)
HIV-theaterstuk
De eerste voorstelling over HIV ging deze week van start. De try-out vond plaats in een middelbare school. Raar om enkele scholen van binnenin te zien. Erg oud en versleten infrastructuur, weinig didactisch materiaal, bloemengordijnen en –behangpapier. Overal, in elke winkel en alle scholen moet je je jas afgeven aan de vestiaire en is het verplicht je handtas in een locker te stoppen, gratis uiteraard, gewoon voor de veiligheid. En dan staan er nog minstens 2 veiligheidsmensen aan de uitgang. Deze week spelen we de voorstelling in een ander stadje, benieuwd om eens buiten Samara te komen.
Ons theater maakt deel uit van een cultuurcentrum ‘Art Propaganda’. Dit centrum organiseert tal van gratis voorstelling, films, festivals enz. Elke zaterdag kan je een muziekvideo bekijken. Komende zondag is er een masterclass over analoge synthesizers. Ik vind het leuk om rond te hangen in Art Propaganda. Het gebouw is zo oud en gezellig dat het een decorstuk is op zichzelf. Er staan enkele piano’s, er loopt steeds leuke compagnie rond én er is wireless internet.
Lesgeven
Dankzij de universiteit van Samara geraken wij aan een visum. Als tegenprestatie geven alle vrijwilligers enkele uren les. Deze week is het krokusvakantie en wordt er in de scholen voor opvang gezorgd. Kinderen van 8-12 jaar brengen enkele uren met ons door, op een speelse wijze in een andere taal. Morgen leer ik hen ‘Mon coq est mort’ aan. Na de Hongaarse kinderen en de leerlingen van Virgo Sapiens zullen nu ook Russische kinderen “potteke stamp” kennen (klap klap potteke…).
Vrije tijd
De homeparty van Braga&Leonardo was een onverwacht succes. En blijkbaar is het hier niet de gewoonte om na een feestje naar huis te gaan, nee, blijven tot je niet meer kan en dan crashen op de zetel… Gevolg: de middag nadien was nog steeds iedereen aanwezig.Langzaam aan leer ik meer en meer mensen kennen. En alweer merk ik dat zelfs in Rusland de wereld klein is. Wie dacht dat men hier enkel kan uitgaan in discotheken is mis! Vrijdag nam Artur de DJ ons mee naar een breakcore party. Daar zag ik een andere soort jeugd dan in het dagelijkse straatbeeld. Jaja, de reggae scene van Samara … (te bezichtigen bij mijn foto’s)
donderdag 12 maart 2009
Picknicken in de bossen van Samara
Micha, onwe verantwoordelijke van het theater
Met z'n vieren op de slee was erover
Vodka
zaterdag 7 maart 2009
Hannah is fun!
Het waren haar laatste dagen in Samara en omdat ik nog niet veel te doen had, gingen we meestal samen op stap. Een avond in de karaokebar eindigde ’s nachts in de speeltuin aan onze appartementsblok. Zo leerden we de conciërge en zijn waakhond kennen. Zijn uitkijktpost bevindt zich bovenop zijn trailer waar hij woont.
Dankzij Andreej, een hockeyspeler voor de militaire ploeg van Samara, konden ik, Hannah en Costa Rica binnenglippen in het militair domein. Eigenlijk is het verboden om daar te komen. In Rusland zijn jongens nog steeds verplicht om een legerdienst te doen, tenzij ze gaan studeren. We maakten kennis met enkele soldaten in de refter en leerden marcheren in het Russisch “RYS DWA TRI”.We hebben wat afgelachen die avond, Costa Rica lijkt zo hard op de Protput!
Gappige taferelen.
Het toppunt van een taxi nemen: hem zelf in gang moeten duwen. Maandagavond meegemaakt! Het had wat gesneeuwd en de taxi moest stoppen voor controle. Een uiterst normale zaak in Rusland. Politie en militairen zijn talrijk aanwezig in het straatbeeld en houden regelmatig controles op paspoorten en dronkenschap. Ze vinden altijd wel iets om je aan te houden. Dit los je simpel op door de politie wat geld toe te stoppen, dat verwijnt in eigen zak. Nadien kreeg de chauffeur de auto niet meer gestart, met z'n allen duwen en er op tijd inspringen.
Goodbye Hannah.
Woensdagavond verzamelden we op onze flat om samen Hannah’s laatste avond door te brengen. Ook de nieuwe vrijwilligers Leonardo (Italië) en Braga (Ijsland) waren erbij. Tegen de ochtend was Hannah eindelijk gepakt en gezakt om terug te vliegen naar Liverpool. Haar afwezigheid was vooral de volgende dagen erg voelbaar. Mijn andere flatmate Silvia is nogal zwijgzaam en passief.
Ik kon eindelijk mijn gerief uitpakken na een grondige kuisbeurt van onze flat. Meer woorden hoef ik daar niet aan vuil te maken.
Youth-theater-Light.
Eindelijk een kennismaking met het theater. Hun thuishaven bevindt zich in de theaterzaal van de universiteit. Onze verantwoordelijke van het theater is Micha, ne wijze kerel. We bespraken vooral onze verwachtingen, ideeën en de plannen. ’s Avonds volgden we Micha naar een première en zo zagen we de eerste maal de mensen van de hele organisatie. Het voelde goed om lachende, lieve en uitnodigende blikken op te vangen van hen.
Een dag later maakten we een repetitie mee. Leonardo kreeg al onmiddellijk een rol wegens een tekort aan mannen. We bespraken het probleem HIV in Samara, de 3e grootste ziekte hier! De grootste en bijna enige oorzaak hiervan is seksueel contact. Jongeren krijgen hieromtrent geen enkele educatie op school of in de media.
Het waren haar laatste dagen in Samara en omdat ik nog niet veel te doen had, gingen we meestal samen op stap. Een avond in de karaokebar eindigde ’s nachts in de speeltuin aan onze appartementsblok. Zo leerden we de conciërge en zijn waakhond kennen. Zijn uitkijktpost bevindt zich bovenop zijn trailer waar hij woont.
Dankzij Andreej, een hockeyspeler voor de militaire ploeg van Samara, konden ik, Hannah en Costa Rica binnenglippen in het militair domein. Eigenlijk is het verboden om daar te komen. In Rusland zijn jongens nog steeds verplicht om een legerdienst te doen, tenzij ze gaan studeren. We maakten kennis met enkele soldaten in de refter en leerden marcheren in het Russisch “RYS DWA TRI”.We hebben wat afgelachen die avond, Costa Rica lijkt zo hard op de Protput!
Gappige taferelen.
Het toppunt van een taxi nemen: hem zelf in gang moeten duwen. Maandagavond meegemaakt! Het had wat gesneeuwd en de taxi moest stoppen voor controle. Een uiterst normale zaak in Rusland. Politie en militairen zijn talrijk aanwezig in het straatbeeld en houden regelmatig controles op paspoorten en dronkenschap. Ze vinden altijd wel iets om je aan te houden. Dit los je simpel op door de politie wat geld toe te stoppen, dat verwijnt in eigen zak. Nadien kreeg de chauffeur de auto niet meer gestart, met z'n allen duwen en er op tijd inspringen.
Goodbye Hannah.
Woensdagavond verzamelden we op onze flat om samen Hannah’s laatste avond door te brengen. Ook de nieuwe vrijwilligers Leonardo (Italië) en Braga (Ijsland) waren erbij. Tegen de ochtend was Hannah eindelijk gepakt en gezakt om terug te vliegen naar Liverpool. Haar afwezigheid was vooral de volgende dagen erg voelbaar. Mijn andere flatmate Silvia is nogal zwijgzaam en passief.
Ik kon eindelijk mijn gerief uitpakken na een grondige kuisbeurt van onze flat. Meer woorden hoef ik daar niet aan vuil te maken.
Youth-theater-Light.
Eindelijk een kennismaking met het theater. Hun thuishaven bevindt zich in de theaterzaal van de universiteit. Onze verantwoordelijke van het theater is Micha, ne wijze kerel. We bespraken vooral onze verwachtingen, ideeën en de plannen. ’s Avonds volgden we Micha naar een première en zo zagen we de eerste maal de mensen van de hele organisatie. Het voelde goed om lachende, lieve en uitnodigende blikken op te vangen van hen.
Een dag later maakten we een repetitie mee. Leonardo kreeg al onmiddellijk een rol wegens een tekort aan mannen. We bespraken het probleem HIV in Samara, de 3e grootste ziekte hier! De grootste en bijna enige oorzaak hiervan is seksueel contact. Jongeren krijgen hieromtrent geen enkele educatie op school of in de media.
zondag 1 maart 2009
1 maart 2009
Op ontdekking in Samara.
De organisatie liet me eerst enkele dagen bekomen, ondertussen verveelde ik me al. Alles ligt hier ver van elkaar en ik kan maar geen vat krijgen op de structuur van de stad. Het openbaar vervoer is gelukkig betaalbaar: 15 roebels (= +-15 BEF) voor een rit. Wij nemen meestal de machoutka, gele busjes waarin max. 15 personen kunnen. Ook aan taxi’s geen gebrek in Samara. Je steekt gewoon je arm uit, alsof je gaat liften, en er stopt binnen de minuut een auto. De Russen nemen je maar al te graag mee voor een vooraf te bespreken bedrag. Een roekeloos verkeer leidt je via lange brede straten naar het centrum. Zo’n rit duurt ongeveer een klein uurtje met de bus of machoutka, en een 20-tal minuten met een auto.
Op woensdag ontmoette ik mijn eerste Russische maatje: Natasha, mijn mentor. Zij buigt zich over al mijn vragen, problemen en zorgt voor een goede gang van zaken. Samen met haar interessante neef (muzikant/producer) wandelden we door het centrum, via de Volga en het theater naar het Leninplein. Eindelijk een kleurrijk, gezellig en gevarieerd beeld van Rusland.
Arrival training
Van donderdag tot zaterdag werden alle vrijwilligers verwacht op de training days. Enkele dagen vol informatie, etentjes, gebabbel en gezeverrrrr. Ik leerde de anderen kennen en voelde me zo goed als onmiddellijk op mijn gemak bij hen. En van het één komt snel het ander: het eerste feestje, de eerste shot vodka, nachtelijke kookkunsten proeven, ingewikkelde conversaties in een mengeling van talen (gelukkig bestaat de universele gebarentaal).
Zaterdag staken we al onze energie in een soort stadsspel. Ik zette mijn eerste stappen op de bevroren Volga. Redelijk indrukwekkend zo’n dichtgevroren rivier. De weg naar de overkant lijkt erg populair, je ziet paarden met sleeën en zelfs lada’s over het ijs glijden. Enkele menselijke ijsberen konden uiteraard niet ontbreken.
De organisatie liet me eerst enkele dagen bekomen, ondertussen verveelde ik me al. Alles ligt hier ver van elkaar en ik kan maar geen vat krijgen op de structuur van de stad. Het openbaar vervoer is gelukkig betaalbaar: 15 roebels (= +-15 BEF) voor een rit. Wij nemen meestal de machoutka, gele busjes waarin max. 15 personen kunnen. Ook aan taxi’s geen gebrek in Samara. Je steekt gewoon je arm uit, alsof je gaat liften, en er stopt binnen de minuut een auto. De Russen nemen je maar al te graag mee voor een vooraf te bespreken bedrag. Een roekeloos verkeer leidt je via lange brede straten naar het centrum. Zo’n rit duurt ongeveer een klein uurtje met de bus of machoutka, en een 20-tal minuten met een auto.
Op woensdag ontmoette ik mijn eerste Russische maatje: Natasha, mijn mentor. Zij buigt zich over al mijn vragen, problemen en zorgt voor een goede gang van zaken. Samen met haar interessante neef (muzikant/producer) wandelden we door het centrum, via de Volga en het theater naar het Leninplein. Eindelijk een kleurrijk, gezellig en gevarieerd beeld van Rusland.
Arrival training
Van donderdag tot zaterdag werden alle vrijwilligers verwacht op de training days. Enkele dagen vol informatie, etentjes, gebabbel en gezeverrrrr. Ik leerde de anderen kennen en voelde me zo goed als onmiddellijk op mijn gemak bij hen. En van het één komt snel het ander: het eerste feestje, de eerste shot vodka, nachtelijke kookkunsten proeven, ingewikkelde conversaties in een mengeling van talen (gelukkig bestaat de universele gebarentaal).
Zaterdag staken we al onze energie in een soort stadsspel. Ik zette mijn eerste stappen op de bevroren Volga. Redelijk indrukwekkend zo’n dichtgevroren rivier. De weg naar de overkant lijkt erg populair, je ziet paarden met sleeën en zelfs lada’s over het ijs glijden. Enkele menselijke ijsberen konden uiteraard niet ontbreken.
Daar is de lente.
Zondag vierde heel Samara het einde van de winter. Op het Kybichev plein werd op een heuse berg sneeuw een vuur gestookt om de winter te verbranden en de lente welkom te heten. Reeds de hele week eet men daarom pannenkoeken, een hoogdag dus voor mij. Maar helaas, tegen de tijd dat wij arriveerden bleven er enkel zatte Russen over. Dan maar een wandeling op de Volga en een bananenpannenkoek van onze Costa Ricaan Rolando.
Inderdaad, de winter loopt op z'n einde. De sneeuw wordt een modderige pap en ijspegels vallen naar beneden.
Mijn eerste week zit erop. Vanavond vieren we Hannah's goodbyeparty. 2 Many Dj's ligt al klaar.
Abonneren op:
Posts (Atom)