Kamperen
Ook hier is 1 mei een feestdag, maar geen sluitingsdag voor winkels. Wij vierden deze dag in de bossen, buiten de stad. De Russische Wally organiseerde een kampeerweekend: genieten van het Russische platteland, spontane musiceermomenten aan het kampvuur, drinken tot je de koude niet meer voelt, je roes uitslapen onder de zon. In het dichtstbijzijnde dorpje was ik geschokt door de kloof tussen rijk en arm. Aan de ene kant van de weg zie je villa’s met zwembaden en chique auto’s, aan de andere kant kleine bouwvallige houten huisjes zonder elektriciteit en een tuintje dat verantwoordelijk is voor het basisvoedsel van de familie. We passeerden op onze tocht ook een domein waar Putin en zijn regering vergaderingen, diners e.d. houden.
WALLY
Space of Joy
Op 7 mei startte onze trip naar het festival “Space of Joy” nabij St.-Petersburg. Enkele Samara-vrienden hadden ons hiervoor uitgenodigd. Samen met Braga (IJsland) onderging ik een 45-uren rit in een slaaptrein die erg traag gaat en veel te veel stopt. Hierin heb je verschillende prijsklassen. Je kan in een coupé met 2 of 4 personen slapen, of zoals wij in een hele wagon (+-75euro heen&terug). Lakens en een deken krijg je op de trein. Er is warm water beschikbaar, er is een toilet met lavabo in iedere wagon en er is een restaurantwagon. Maar iedereen brengt eigen drinken en eten mee. Ondanks de hitte in de trein heb ik die 2 nachten best wel goed geslapen. Tijdens de terugrit kregen we politiecontrole. Dit gebeurt regelmatig, ze zijn vooral op zoek naar mensen uit buurlanden Kazachstan, Mongolië die zonder visa Rusland binnenkomen. Onze controle verliep niet van een leien dakje. Een politieman maakte er een probleem van dat op onze visa enkel de stad “Samara” geschreven stond, we hebben dan zogezegd geen reden of toelating om de stad te verlaten of om een andere stad te bezoeken. Uiteraard sprak hij enkel Russisch en had ik het geluk dat Braga redelijk goed kon converseren met hem. De discussie liep hoog op en hij was erg onvriendelijk. Plots vroeg hij of we Silvia en Kristin kennen (2 andere vrijwilligers van onze organisatie). Wanneer ik iemand van onze organisatie wilde bellen, mocht dit niet. Braga moest met hem meekomen in een klein kamertje in de trein. Ik mocht niet mee binnen en raakte ondertussen in paniek wanneer ik hem hoorde schreeuwen. Na 5 minuten kwam Braga eindelijk ongedeerd buiten en zette de man zijn tocht verder. Blijkbaar hadden Silvia en Kristin het weekend voordien van hem controle gehad op de trein en had hij een oogje op hen. Hij had zijn nummer achtergelaten en uiteraard hadden zij hem niet opgebeld. Hiervoor was hij niet tevreden en verplichtte hij ons om tegen Silvia en Kristin te zeggen dat zij hem moesten opbellen. Wat een situatie. In Rusland is de politie allesbehalve je vriend!
Het festival lag op een prachtige locatie, een 100-tal km van St.-Petersburg in de richting van Finland, vlakbij de Baltische Zee. Alles vond plaats in de bossen rond een centraal meer, waar zo’n 2000 hippies kampeerden. Tijdens de dag kon je genieten van ragga, balkan, etnische muziek. In de nacht ging het er heviger aan toe met o.a. trance op de main stage. Ik bracht de meeste tijd door met een sympathieke bende uit Moskou, waaronder Asia, didgiridoo-verslaafd, en met succes. Nog nooit heb ik iemand zo goed didgiridoo horen spelen, zelfs niet Xavier Rudd. Ze heeft dit geleerd in een muziekschool in India.
Voorts kwam ik de ene gekke situatie na de andere tegen, teveel om te beschrijven. Vandaar mijn twee slagzinnen tijdens dit festival: CRAZY RUSSIANS en GREAT CONVERSATIONS!
Alvorens we terugkeerden naar Samara bezochten we nog twee dagen St.-Petersburg. Een erg westerse stad, proper, geen straathonden, het ‘Russische’ is er niet zo aanwezig en de gebouwen en bruggen deden me denken aan andere Europese steden.
Ook hier is 1 mei een feestdag, maar geen sluitingsdag voor winkels. Wij vierden deze dag in de bossen, buiten de stad. De Russische Wally organiseerde een kampeerweekend: genieten van het Russische platteland, spontane musiceermomenten aan het kampvuur, drinken tot je de koude niet meer voelt, je roes uitslapen onder de zon. In het dichtstbijzijnde dorpje was ik geschokt door de kloof tussen rijk en arm. Aan de ene kant van de weg zie je villa’s met zwembaden en chique auto’s, aan de andere kant kleine bouwvallige houten huisjes zonder elektriciteit en een tuintje dat verantwoordelijk is voor het basisvoedsel van de familie. We passeerden op onze tocht ook een domein waar Putin en zijn regering vergaderingen, diners e.d. houden.
WALLY
3 mei is mijn verjaardag
Dank je wel voor de berichten/mails/telefoontjes.
Aan alle vergeetkousen: “Laat, ’t is nooit te laat oh oh owee oh…”
Terug van het kampeerweekend en alweer feest. Ditmaal in de hoofdstraat Leningradskaja, waar iedereen verzamelde. Ik kreeg o.a. een typische reuzetaart, een suikerbom! Mijn verjaardagsfeestje eindigde in de flat van Ctac waar we, jawel, macaroni aten.
Elke maandagavond spelen we ‘kokenetentje’ met alle vrijwilligers. Deze keer in het teken van mijn verjaardag. En omdat iemand uit België me veeeeel pannenkoeken en een pump-up-the-jam wenste, maakte ik dit alles waar gedurende deze avond (Klit, je zou fier op mij geweest zijn :-).
Space of Joy
Op 7 mei startte onze trip naar het festival “Space of Joy” nabij St.-Petersburg. Enkele Samara-vrienden hadden ons hiervoor uitgenodigd. Samen met Braga (IJsland) onderging ik een 45-uren rit in een slaaptrein die erg traag gaat en veel te veel stopt. Hierin heb je verschillende prijsklassen. Je kan in een coupé met 2 of 4 personen slapen, of zoals wij in een hele wagon (+-75euro heen&terug). Lakens en een deken krijg je op de trein. Er is warm water beschikbaar, er is een toilet met lavabo in iedere wagon en er is een restaurantwagon. Maar iedereen brengt eigen drinken en eten mee. Ondanks de hitte in de trein heb ik die 2 nachten best wel goed geslapen. Tijdens de terugrit kregen we politiecontrole. Dit gebeurt regelmatig, ze zijn vooral op zoek naar mensen uit buurlanden Kazachstan, Mongolië die zonder visa Rusland binnenkomen. Onze controle verliep niet van een leien dakje. Een politieman maakte er een probleem van dat op onze visa enkel de stad “Samara” geschreven stond, we hebben dan zogezegd geen reden of toelating om de stad te verlaten of om een andere stad te bezoeken. Uiteraard sprak hij enkel Russisch en had ik het geluk dat Braga redelijk goed kon converseren met hem. De discussie liep hoog op en hij was erg onvriendelijk. Plots vroeg hij of we Silvia en Kristin kennen (2 andere vrijwilligers van onze organisatie). Wanneer ik iemand van onze organisatie wilde bellen, mocht dit niet. Braga moest met hem meekomen in een klein kamertje in de trein. Ik mocht niet mee binnen en raakte ondertussen in paniek wanneer ik hem hoorde schreeuwen. Na 5 minuten kwam Braga eindelijk ongedeerd buiten en zette de man zijn tocht verder. Blijkbaar hadden Silvia en Kristin het weekend voordien van hem controle gehad op de trein en had hij een oogje op hen. Hij had zijn nummer achtergelaten en uiteraard hadden zij hem niet opgebeld. Hiervoor was hij niet tevreden en verplichtte hij ons om tegen Silvia en Kristin te zeggen dat zij hem moesten opbellen. Wat een situatie. In Rusland is de politie allesbehalve je vriend!
Het festival lag op een prachtige locatie, een 100-tal km van St.-Petersburg in de richting van Finland, vlakbij de Baltische Zee. Alles vond plaats in de bossen rond een centraal meer, waar zo’n 2000 hippies kampeerden. Tijdens de dag kon je genieten van ragga, balkan, etnische muziek. In de nacht ging het er heviger aan toe met o.a. trance op de main stage. Ik bracht de meeste tijd door met een sympathieke bende uit Moskou, waaronder Asia, didgiridoo-verslaafd, en met succes. Nog nooit heb ik iemand zo goed didgiridoo horen spelen, zelfs niet Xavier Rudd. Ze heeft dit geleerd in een muziekschool in India.
Voorts kwam ik de ene gekke situatie na de andere tegen, teveel om te beschrijven. Vandaar mijn twee slagzinnen tijdens dit festival: CRAZY RUSSIANS en GREAT CONVERSATIONS!
Alvorens we terugkeerden naar Samara bezochten we nog twee dagen St.-Petersburg. Een erg westerse stad, proper, geen straathonden, het ‘Russische’ is er niet zo aanwezig en de gebouwen en bruggen deden me denken aan andere Europese steden.
