8 juli 2009
Mijn nieuw gsm nummer: +7 917 1097884
HIV-cd
Onze bedoeling om een cd rond HIV te maken is heel wat grootser geworden nu. Sergej, de muzikant die ons helpt, heeft heel wat contacten en nieuwe ideeën. Op de cd komen niet alleen onze tracks, maar ook songs van andere bands uit en buiten Samara die hieraan willen meewerken. Daardoor is de cd een compilatie van ambient tracks die het verloop van het HIV virus weergeven (inside) en elektronische tracks die de sfeer van emoties en het sociale leven met HIV uitdrukken (outside). Vandaar de titel van de cd: Inside out. Op 25 juli wordt dit alles live uitgevoerd door deze bands voor publiek.
Midterm training
Samen met Leo en Braga kreeg ik een midterm training omdat ik (bijna) in de helft van mijn verblijfsperiode hier ben (wat gaat het véél te snel…), te vergelijken met de arrival training bij mijn aankomst. Het hele weekend werd er geëvalueerd over ons, het project, (on)aangename situaties, enz. Helaas volgden er enkele discussies tussen ons en de organisatie. Ze verbieden ons o.a. om bezoek van Russische vrienden toe te laten in onze flat.
Op zondag nam de organisatie ons mee op een privébootje ergens tussen de eilanden in de Volga. We werden verwend met een picknick en een veel te hete zon.
Kazan Hoofdstad van de Tartaren, de stad waar men Hoegaarden drinkt!
In het weekend van 27 juni vond “Creation of Peace” plaats in Kazan. Een gratis festival met optredens van o.a. Kultur Shok en Manu Chao. De aandacht werd gevestigd op een betere samenleving want overal in Rusland leven verscheidene godsdiensten naast elkaar.
Omdat de busrit 1200 roebels kostte, begon ik met Misha op vrijdagmorgen te liften richting Kazan, zo’n 500km vanuit Samara. En dat heb ik me niet beklaagd. Het begin verliep traag omdat we steeds kleine afstanden aflegden per auto, maar dat leidde tot interessante situaties. De ene chauffeur deed zijn verhaal over de USSR-oorlog en de vrouw van zijn leven die niet op hem gewacht heeft na zijn terugkomst, een andere chauffeur toonde ons een plaats waar we wilde aardbeien konden eten. De laatste 250km kregen we een auto te pakken die naar Kazan reed. Sasha, een erg lieve meneer, liet ons in een dorpje proeven van een uitzonderlijk lekkere thee, zoals je er nog nooit één gedronken hebt! Rond middernacht arriveerden we in Kazan. Via via kon Misha een slaapplaats regelen in een flat. 3 jongens en een meisje verwelkomden ons en brachten uiteindelijk het hele weekend met ons door.
Op zaterdag kon ik niet wachten op het optreden van Manu Chao. En ze deden hun naam alle eer aan … me gustas tu.
Zondag liftte ik terug naar Samara met Kostya. Wat de grote autostrade moet zijn, is in werkelijkheid een 1-rijvaksbaan, kilometers lang zonder iets of iemand tegen te komen, met veel putten en bulten, omgeven door een uitgestrekt heuvelachtig landschap met hier en daar een dorpje van 2 straten bestaande uit enkele houten huisjes en een winkeltje. Deze keer hadden we sneller een auto naar Samara. Terwijl Kostya lag te slapen, genoot ik vooral om ergens in Rusland in het “niets” te zijn.
